Pek şikayet eden bir kişiliğim yoktur ama son yıllarda sürekli yoğunluktan şikayet ederken buluyorum kendimi. Dört gün sonra on günlüğüne İstanbul’a gideceğim ve Kaş’taki son haftalarım inanılmaz yoğun geçiyor. Kuzenimin düğünü vesilesiyle ortaya çıkan İstanbul seyahatimin ilk günü bile uçaktan iner inmez hızlıca hazırlanıp davete yetişmem gerek. Normalde düğün gününe uçak bileti almak pek benlik bir hareket değil ama kesişen planlar böyle gerektirdi.
Var olan yoğunluğun üzerine de habire ekstra işler çıkıyor. İki hafta önce bir tanıdığım beni arayıp bir gün sonra gerçekleşecek Kaş Turizm ve Tanıtma Derneği’nin seçim kurulunda görev almamı istedi mesela.
Önce kabul edemeyeceğimi, çok yoğun olduğumu söyledim. Ayrıca böyle işlere bulaşmak istemediğimi de belirttim. Birbirine tezat bilinen iki aday vardı ve her ne kadar taraflardan birine oy verecek olsam da, Kaş’taki konumum itibariyle kimseyi etkilememek yani tarafsız kalmak istiyordum. Arayan tanıdık, Kaş’lıydı ve açıkçası benden böyle bir istekte bulunmasını hiç beklemediğim bir isimdi. Kaş için önemli bir seçim olduğunu ve sandık başında halkın güven duyduğu isimlerin görev almasının gerekliliğini anlattı. Tam da tarafsız duruşumdan dolayı bunun için en doğru isimlerden biri olduğumu söyledikten sonra da, “Ben senden ricada bulunmuyorum, o gününü boşalt onu haber veriyorum. Senin gibi insanların en büyük sorunu bu. Elinizi taşın altına koymak istemiyorsunuz. Sen yapmazsan, o yapmazsa biz nasıl düzlüğe çıkacağız,” dedi. Son cümlesindeki haklılığına karşı bir savunmam olmadığı için teklifini kabul etmek zorunda kaldım.
Planlandığı gibi olmadı ve seçim bir hafta sonraya ertelendi. Doğrusu ilk başta ben bu görevin benden sadece zaman götüreceğini düşünmüştüm. Geçen hafta Cuma günü görev başına geçtiğimde ancak meselenin ciddiyetini kavradım. İki başkan adayı arasında kıyasıya bir rekabet vardı ve Kaş resmen ikiye bölünmüştü. Söylediklerine göre Kaş Turizm ve Tanıtma Derneği’nin tarihindeki en yüksek katılım olmuştu. Oldukça zor ve yorucu bir gündü.
Daha önce belediye seçimlerinde iki kez sandıkta görev almıştım. Üstelik ikisinde de hamile olmama rağmen çok zorlanmamıştım. Çıkan sonuçtan memnun olmasam bile ekip olarak tüm aşamaları sakin ve keyifli bir şekilde tamamlamıştık. Kaş Kültür Evi’nde gerçekleşen seçimde ise üç kişilik Divan Kurulu olarak üzerimizde çok büyük bir baskı vardı. Kaş’ın köyleri dahil olmak üzere dört bir yanından oy kullanmak için akın akın gelen insanların acelecilikleri, gergin ve memnuniyetsiz tavırlarıyla baş etmek durumunda kalmıştık.
Oy verme işlemi sonlanana kadar -yani neredeyse beş saat boyunca- yerimden bir dakikalığına bile kıpırdayamadım o yüzden. Sayıma geçildiği aşamada anca rahatladım. Hatta bu süreçte -benzetme için affola ama- sanki bir at yarışı izler gibi heyecanlandığımı belirtmem lazım. Zarflar açıldıkça, bir yandan çetele tutarken, çoğunlukla başa baş giden rakiplerden hangisinin kazanacağını ben de en az herkes kadar merakla bekledim. Bir aday iki oy öne geçiyor bir kaç dakika sonra diğeri onu yakalıyor, çok geçmeden o aday tekrar geride kalıyor, ardından bir daha yetişiyor hatta bu sefer o iki oy öne geçiyor, bir daha beraberlik yakalanıyor filan derken -yine heyecanlı bir at yarışındaki gibi- son anda adaylardan biri atak yaptı ve seçimi dokuz oy farkla kazandı. Allahtan başımızda bekleyen herkes sonucu sakin karşıladı.
Cumartesi günü Kaş’ın aynı anda üç ayrı yerinde çıkan orman yangınlarını sindiremeden daha, tüm Türkiye’nin içini acıtan Elmalı Davası ise çok daha başka bir sorumluluk yükledi üzerime. Açıkçası bir dernek seçimi için istendiğinde Kaş’ın merkezine ne kadar insan toplanabildiğinin canlı tanığı olunca, bu sefer adaletsizliğe karşı durmak adına bu sorumluluğu gönüllü olarak üstlendim. Bir taraftan ona koşturuyor bir taraftan kendi işlerimi tamamlamaya çalışıyorum. Aslında öncelikli olarak yazmam gereken bir antik kent yazısı işi var ama kafamı boşaltıp bir türlü konsantre olamıyorum.
Bunaltan sıcaktan mı yoksa içine düştüğüm telaş duygusundan mı bilmiyorum bu gece yarısı birdenbire uyandım. Tekrar uyumayı denedim. Beceremeyince kalkıp iş yapmaya çalıştım. Yok o da olmadı. Ben uyurken gelip birileri yastığımın başucuna bir öykü bırakmıştı sanki. İlk okuduğumda beni çok etkilemiş olan, uzun yıllar önce okumama rağmen ismini unutmadığım Ferit Edgü’nün “Kentin Üzerinde Dayanılmaz Bir Koku” adlı öyküsü.
Kitaplarımın çoğu eski eşimin kaldığı evde olduğundan, hatırlamak adına yeniden okumak için internette aradım. 1968 yılında yazmış bu öyküyü Ferit Edgü. Duygusu içime işlemiş satırları tekrar okurken, gecenin köründe neden başucumda bulduğumu daha iyi anladım. Benim gibi siz de açıp okur musunuz bilmem ama üzerinden onca yıl geçmiş olmasına rağmen kentin üzerindeki dayanılmaz kokunun hala geçmediği belli oluyor… Bir öyküyle bizi uyarmaya çalışan yazarın, insan kardeşleri olarak, yıllarca kentin üzerindeki dayanılmaz kokuya o kadar umarsız kalmışız ki; geldiğimiz noktada bugün bir çocuk resmine bile bakmaya dayanamıyoruz.
Didem Elif
