Et tırnaktan ayrılır mı diye sorarak başladım ama birkaç gün önce benim ayak baş parmağımdaki tırnağım ciddi ciddi bağlı olduğu etten ayrıldı. Hem de bir saniye içinde. Ne olduğunu anlayamadan daha bir baktım tırnağım baş kaldırmış bir şekilde havada duruyor.
Kamusal bir yanı olduğu için içeriğinden bahsetme yetkim henüz yok ama her şey özel bir söyleşi için bir dalış teknesine gittiğimde başıma geldi. Toplantımız bitmiş ertesi gün sabahın erken saatlerinde dalış yapmak için sözleşerek ayrılmıştık ki, tekneden karaya ineceğim merdivenin başında ayağım kaydı ve jet hızı içinde ahşap merdivenin altına sıkıştı. Yere düşmeden, ufacık bir ah bile demeden, ayağımı sıkışan merdivenin altından çıkartmak için önden giden arkadaşın merdivenden inmesini bekledim. Fakat ayağımı çıkarttığımda tırnağımın 90 derece açıyla sadece dipten bağlı olduğu etimin üzerinde havalandığını gördüm. Şaşkınlıktan galiba, sanki yerine koyabilecekmişiz gibi önce tırnağı parmağın üzerine bastırdık. “Sen benimle dalga mı geçiyorsun?” der gibi tırnak gerisin geri havaya kalktı. Ardından da ciddi bir kanama başladı.
Teknedeki en soğuk kanlı dalgıç arkadaş sargı beziyle hemen bir müdahale yaparak hastaneye gitmemiz gerektiğini, tırnağımı çekeceklerini söyledi. Etrafımdaki herkes şaşkındı ve panik olmuştu fakat ben hepsini hayrete düşürecek şekilde sakindim. O gün ve pansuma gittiğim sonraki günlerde en çok şunu duydum: “Acı eşiğin ne kadar yüksekmiş. Senin normalde şu anda acıdan zıplaman lazım.”
Acı eşiğim yüksek olduğu için mi bilmiyorum ama hiç acım yoktu gerçekten de. İlginç bir şekilde hastanede tırnağın kalan kısmını koparmak için doktorun yaptığı iğneler canımı daha fazla yaktı. Hatta o kadar canım yandı ki; üçüncü iğneyi bir türlü yapmalarına izin vermeyince, doktor “ama hala hissediyor olmalısın, dayanamazsın, eğer dayanırım dersen çekeyim,” dedi. “Çekin,” dememin hemen ardından tırnağımın etimden kopartıldığını hissettim ve yine iğneden daha az acıdığını söyleyebilirim.
Ben süreci anlatırken bile insanların içleri bir fena oluyor. Pansuman için gittiğim açık yaraya alışık hemşirelerin bile yüzü ekşimeye başlıyor anında. Canımı sıkan bir olay oldu elbette ama parmağımda kırık olmadığı için ve süreci ağrı çekmeden geçirdiğim için hep şükrettim halime.
Hatta olay gecesi o kadar rahattım ki; bir arkadaşımla önceden gitmeyi planladığım Peyk konserine gittim. Daha bir saat önce yaşadığı olayın şokunu üzerinden tam olarak atamayan teknede ayağıma ilk yardım yapan dalgıç arkadaş beni konserde görünce daha da bir şaşırdı. Ertesi gün de sözleştiğimiz gibi dalış teknesiyle erkenden yola çıktım ama doktor suya girmemem gerektiğini söylediği için elbette ki dalmadım. Uzunca bir süre de dalış yapamayacağım gibi gözüküyor.
Olayı duyan bir arkadaşım geçmiş olsun demek için beni aradığında, “sen şimdi bundan da eminim bir anlam çıkartırsın kendine,” gibi bir yorum yaptı. Doğrusu evet kazayı geçirdiğimden beri üzerine düşünüyorum. Dediği gibi kötüye yormak yerine öğretisini anlamaya çalışıyorum ve günlerdir kendime sorduğum soru şu: “Neyi bırakmıyorsun Elif? Israrla neyi tutmaya çalışıyorsun?”
Bundan yaklaşık yirmi yıl önce her iki ayağımdaki baş tırnağım çok acı veriyordu. Tırnak batması çekiyordum. Özel bir hastanede buna çözüm bulmak için doktora gittim. Tırnağımın yapısının U biçiminde olmasından dolayı bunu yaşadığımı söyleyen doktorun önerdiği tek bir çözüm vardı. Operasyonla tırnaklarım çekilecekti ve yeni gelen tırnağın düz çıkması için oradaki deriye şekil verilecekti. Benim için zor bir süreç olacağını, ikisini aynı anda yapamayacağını, eğer yaparsa birkaç gün tuvalete bile gitmekte zorlanacağımı, o yüzden de biri bittikten sonra diğerine başlayacağını söyledi. Operasyondan kısa süre sonra yürüyebileceğimi ama her iki ayağımın tamamen iyileşmesinin 6 ayla bir sene arasında olacağını da ekleyince ben bu çözüm önerisini hayata geçirmekten vazgeçmiştim. Ardından düzenli ve özel bir pedikürle kendi kendime tırnak batmasını iyileştirmiştim. Kaş’ta yaşarken genelde parmak arası terlik giyince de, uzunca zamandır bu konuda bir sıkıntı yaşamadım.
Şimdi ise hayat oldukça sağlıklı olan tırnağımı resmen benden almıştı.
Bu arada pandemiden kısa bir süre önce katıldığım bir Likya Yürüyüşü’nde tırnağım ciddi bir darbe gördüğünden kendi kendine düşmüştü ve hiç açık yara olmadığı için geçici görüntü sorunu dışında -ki zaten pandemiden dolayı evdeydim ve kış olduğu için ayağım kimse tarafından görünmüyordu- bir sıkıntım olmamıştı. Kan yoktu, yara yoktu, alttan gelen tırnak ölmüş olan tırnağı ağrısız bir biçimde atmıştı ve zamanla yeni tırnak yerine gelmişti. O kadar önemsemediğim bir olay olsa gerek ki hangi ayak tırnağımın başına geldiğini bile hatırlamıyorum.
Evet, yıllar önce göze alamadığım bir süreci yaşıyorum şu an. Ağrım olmadığı için yürüme zorluğu çekmiyorum ama pansuman aşamaları, sürekli ayağı kollamak zorunda olmak, pek çok işi yapma konusunda kısıtlanmak -yatakta kıpırdamadan yatmak bile hiç konforlu değil sonuçta- açık bir yarayı mikrop kaptırmamak meseleleri biraz can sıkıcı. Tek başıma sırtlandığım hayatın sırtıma ardı ardına bindirdiği yükler epeyce ağır geliyor doğrusu. Yine de olanın ve bu şartlarda yapabileceklerimin en iyisine odaklanmaya çalışıyorum elimden geldiğince.
Yaşadığım olaydan tek çıkarttığım anlam bırakmak gerektiği. Süreç zaman alacak ve sıkıntılı olacak belli ki ama sonuçta -her şey yolunda giderse- ayağım iyileşecek ve yeni bir tırnak gelecek.
Peki ama neyi bırakmam gerek? İnatla ve azimle sürdürmeye çalıştığım Likya Sohbetleri’ni mi? Duygularımı tüm içtenliğiyle yazmayı mı? Kaş’ta yaşamayı mı? Yoksa hayat bana güzel bir ilişki sunmadığı ve her seferinde hayal kırıklığı yaşattığı halde sabırla hala aşka inanmayı mı?
Bulduğum cevabı burada paylaşacak değilim. Ama evet bıraktım. Süreç nasıl geçerse geçsin tutmaktan vazgeçtim artık!
Bir kelebek; eşsiz kanatlarını borçlu olduğu kozasından vazgeçemezse eğer kelebek olabilir mi zaten?
“Et tırnaktan ayrılır mı?” demiştim yazımın başında. Ne kadar anlaşmazlık yaşasa da, birbirinden ayrılmayacak yakınlığı olan insanları anlatan bir atasözümüz var nihayetinde, “Et tırnaktan ayrılmaz!” diye. Hayır canım et tırnaktan ayrılıyor. Bal gibi de ayrılıyor işte…
Didem Elif
