Düzenim bir aydan fazla bir zamandır karışık. İstanbul’a gitmeden önce herşey hızlı bir trenin içindeymiş gibi ilerlerken, şimdi son istasyonda durmuş yolcuların inmesini bekliyormuş gibi hissediyorum kendimi.
Bir haftadır içinde banyosu olan balkonlu küçük bir odada yaşıyorum. Kızımla yaşantımızı bu odaya sığdırıp öyle gitmiştim İstanbul’a. Geçen yazın aksine, evin diğer kısmını başkalarının kullanıma açmak daha çok fayda sağlayacağından, yıllardır kendime mesken bildiğim bu evdeki kalan zamanlarımı bu şekilde geçirmeyi planlamıştım. Bu her ne kadar günü ve belki de bir nebze geleceği kurtarsa da; planladığımın dışında aksilikler olunca, “şimdi”nin şartlarını epeyce zorlaştırdı.
Hayatımı daha ne kadar küçültebilirim bilmiyorum. Yalnız hayat mücadelemin içinde kendimi küçültmediğim tam tersine büyüdüğüm bir yaşama geçiş yaptığımı biliyorum.
Bir yandan güzel gelişmeler olurken, hayal ettiklerim neredeyse kapıya dayanmışken ve bunları her fırsatta sosyal medyada paylaşırken; can sıkan hatta yakan bir sürü şey oldu anlatmadığım, anlatamadığım. Annemin bir buçuk senedir içinde olduğu hasta haliyle İstanbul’da bir fiil yüzleşmek bunlardan biri mesela. Hala nesi var bulamıyorlar ve onun yaşam enerjisi kalmamış yorgun bedenine şifa bulamamak dışarıya yansıtmasam da beni çok üzüyor.
Birkaç ay sonra bundan böyle İstanbul’da yaşamayı planlarken, bunun için hiç de uygun bir zaman olmadığıyla yüzleşmem gerekti. Kızımla olan varlığımız ona her ne kadar iyi gelse de belli ki annemi daha çok yoracak. Ayrıca son dönemlerde Kaş halkından aldığım tepkiler ve yaklaşımlar, burada kalmamın -en azından bir süre daha- gerekli olduğunu fark etmeme sebep oldu. Belki de bu geçişi sağlıklı yapabilmem için iki taraflı bir çalışma ve yaşam sistemi oturmam gerek önce.
Bu yüzleşme çok ağır gelmedi aslında. Ne gerekiyorsa yapmaya hazırdım. Fakat İstanbul’dan döndükten bir süre sonra gribe yakalandım. Yazın ortasında böyle bir rahatsızlık yaşayınca ister istemez koronadan şüphelendim. Garip bir duygu doğrusu. Test sonuçlarım negatif çıkmasına ve aslında tamamen üst solunumla ilgili semptomlar çekmeme rağmen, korona olmuşum gibi rahatsızlık duydum. Ve o kadar hasta hissederken tarihi gelen ikinci aşımı olmaya da korktum.
Yeni bir şeyler yazmak şöyle dursun sevdiklerimle geçirdiğim güzel anları bile sosyal medyada paylaşmak çok zor geldi. Herkesi perişan eden orman yangınlarından önce benim içimdeki ağaçlar çoktan yanmaya başlamıştı sanki. İçime acı bir sessizlik oturmuştu. Bunun fırtına öncesi sessizlik olduğunu Türkiye’nin içine düştüğü faciayı izlerken anladım. Yanmak dışında hiçbir şey yapamayan ağaçlar gibiydim artık. Adım atmak istesem de hiçbir şekilde kımıldayamadım. Bu yanışın bitmesini beklemekten başka çarem yoktu.
Geçen hafta buzdolabı da bozulunca, anı ve geleceği kurtarmak için kurguladığım tek odalı hayat da beni epeyce zorladı. Aslında çok şirin ve keyif alacağım şekilde düzenlemiştim ama büyük tarafta kalan misafirler sıkıntı çekmesin diye bendeki mini buzdolabını ana eve taşıyınca bu sefer de benim için temel ihtiyaçlarımı karşılamak bile güç olmaya başladı. Evi, çiftliği, hatta köyü yanan arkadaşlarımın yaşadıklarını gördükçe, sokakta yatan insanların haberlerini izledikçe halime şükrediyorum elbette.
Yaptığım işler ister istemez durdu. Dursun adı üstünde iş bu. Şu süreçte maddi manevi çok zorlansam da; hayatımdaki karışıklığı yavaş yavaş toparlıyorum. Ben de çok daha iyi olacağım. Bedenimdeki etkileri anca geçen grip sonrası yarın ikinci aşımı vurulup, vücudumdaki antikorlarla birlikte yaşam savaşına yeniden yeşererek başlayacağım. Daha önce hiçbir yerde yayınlanmamış “Bütün Yaz” adlı yeni öykümün içinde olduğu Yaz Öyküleri kitabının çıktığı haberi ruhumu yeşertmeye başladı bile.
Didem Elif
Not: Yazıdaki görseli evimin ön balkonunda son oturuşumda çekmiştim.
Sevgilerimle,
