Karar verdikten sonra harekete geçmeyi galiba en çok bu soru zorlaştırıyor. Nereden başlamalı?
Yaz ortasında bir ara kafa karışıklığı yaşasam da aslında Kaş’tan ayrılmaya ilk baharda karar vermiştim. Sosyal medyada ve yakın çevrem dışındaki insanlara yeni duyurdum ama o dönem yazdığım bir yazıda da açık açık ifade etmiştim bunu.
Taşınma kararını verdikten sonra bu yazı güzel geçireceğime dair bana umut veren güzel gelişmeler olmuştu ama üzücü bir şekilde bu gelişmeler bir türlü sonuca bağlanmadı.
Haziran başında olmasını çok arzu ettiğim güzel bir organizasyon yapacaktık. Pandeminin de elbette etkisi var, birkaç gün kala etkinlik otel tarafından iptal edildi.
Daha önce ilk kitabımı basan ama şu anda daha çok fuarcılık işi yapan eski yayınevimin sahibiyle Kaş’ta Kitap Fuarı düzenleyecektik. İşin bazı ayaklarını halletmeme rağmen, Türkiye’de korku ve endişe yaratan o büyük yangınlar belediye ile yapacağımız girişimimizi resmen bloke etti.
Başka bir yayınevi sahibi, bugüne kadar ürettiklerimden haberdar olduğundan, yaz başında kendiliğinden, dört ayrı kitabımı yıl sonuna kadar kısa aralıklarla basmayı teklif etti. Tüm yaz üzerinde çalıştık. Kapakların tasarımından basın bültenine kadar her şey hazırdı. Temmuz’da çıkarılması niyetlenen ilk kitap nihayet 9 Eylül için kesin tarih olarak kararlaştırılmıştı. Hatta içinde benim de bir öykümün bulunduğu Yaz Öyküleri kitabı elime yeni geçmişti, o gün bir arkadaşımla Kaş’ta olacak imza ve söyleşi gününü organize etmek için bir araya gelmiştik. İlk kitabın çıkmasına neredeyse 10 gün kalmıştı. Bu sefer ben vazgeçtim.
Belki çoğu insana delice gelecek bir hamle olabilir. Kimse adına burada kötü bir söz söylemek istemem ama beraber yol aldığımız süreç bana dört kitap boyunca bu yayıneviyle birlikte yürümek istemediğimi fark ettirdi. Neticede dışarda kitaplarımın olmasını yana yakıla bekleyen bir kitle yok. Sırf egosal bir tatmin için de artık istemediğim bir ilişkiyi sürdüremezdim.
Belki en son kaleme aldığım “Başka Bir Ben” adlı yazımda “hayata sıfırdan başlıyorum,” demem biraz da bu olanlardandır. Çünkü koca bir yaz bunlara harcadığım enerji yerine, İstanbul’a taşındığımda beni finanse edecek sürekli bir iş bulmaya odaklansaydım böyle hissetmezdim belki de. Yoksa elbette ki bugüne kadar Kaş’ta yaşarken tüm ürettiklerim -ki üretmeye hala devam ediyorum ve hiç yabana atılır işler değil- ve hayatımın en değerli varlığı sevgili kızımla başlayacağız İstanbul’daki hayatımıza. Yani sıfırdan başlamak derken öyle benim için hiçlik mertebesi de sayılmaz tabi ki. Ayrıca bu bir tercih meselesi asla pişman değilim. Hem doğduğum ve büyüdüğüm şehirdeki arkadaşlarım, dostlarım ve ailemi hesaba katarsak şansımın ve bahtımın çok açık olacağına inanıyorum. 🙂
Benimkisi birazcık geçmişte çektirdiğim röntgen filmiyle o günün röntgen çıktısının bir karşılaştırmasıydı.
Bedenimizde yolunda gitmeyen bir şeyler olduğunu hissetsek de sorunun neden kaynaklandığını dışardan göremeyiz çoğu zaman. İşte röntgen zırt pırt çektirilecek bir şey değildir ama ihtiyacımız olduğunda vücudumuzun doku ve kemik yapısını x ışınlarıyla göstererek bize fikir verir. Yıllar önce bir düşmem sonucunda elim kırılmıştı ama çok ağrı çekmediğim için hemen hastaneye gitmemiştim. Elimdeki şişlik bir türlü inmeyince yani ancak üç gün sonra röntgen çekildiğinde elimin kırıldığını anlayabilmiştim.
Duygularımızı anlayamadığımızda -yine zırt pırt olmamakla birlikte- ruhumuza da röntgen çekilmeli bazen. Bu arada röntgen teknolojisinde tonlarca renge gerek yoktur. O şeffaf siyah beyaz görüntü onu okuma yetisi olan kişiye yeter. Çünkü burada amaç bozuk olan dokunun ne olduğunu anlamak ve onu iyileştirmek için nereden başlayacağını bilmektir.
Didem Elif
