Aylarca pandemi sebebiyle yaşanan sıkıntılı dönem biraz yumuşayınca ve yaz gelince herkes doğal olarak yazlık bölgelere gitme isteği içindeydi. Kaş’ın mevcut kalabalığından anlıyorum ki, pek çok kişi de bu isteğini gerçekleştirebildi. Ben şahsen dört mevsim Kaş’ta yaşayan bir İstanbullu olarak, Temmuz Ağustos aylarında Kaş’ta bulunmayı pek sevmem. Hele bayramlarda mutlaka -ama mutlaka- çok sevdiğim bu kasabadan kaçmanın yollarını ararım. Hatta geçmişte bayramda evime kalmaya gelmek isteyen yakın arkadaşlarıma “Sakın gelme,” demişliğim bile vardır. Bu duygumu da yıllardır her fırsatta hem yazılı hem sözlü dile getiririm. Öyle ki beni düzenli takip edene bu konuda gına gelmiş olabilir. :))
Bu sene ise farklı olarak daha aylar öncesinden mecbur kalmadıkça tüm yazı bir yere kıpırdamadan Kaş’ta geçirmeye karar vermiştim. Zaten aylardır çok yoğun çalışıyordum. Bu şekilde olanı olduğu haliyle kabul ederek ve kesinlikle elimden gelenin en iyisini yaparak, yoluma olduğum yerde devam edecektim. Gerçi son aylarda etrafımdaki insanlar sıklıkla tempoma ayak uyduramadıklarını belirtiyor, “Nasıl bir üretimin içindesin Elif, seni takip etmekte zorlanıyoruz, yaptıklarını izlemek istiyoruz ama hızına yetişemiyoruz,” diyorlardı. Oysa bana sorsanız o kadar yavaştım ki… Aklımdakileri yapabilmek için mevcut zaman kesinlikle yetmiyordu. Bütün bunların yanında montaj yapmayı daha iyi öğrenmeye çalışmak gibi habire önceden hesaplamadığım ekstra işler çıkıyordu.
Bir buçuk ay önce sevdiğim bir arkadaşımın tanıdığı, üç aylığına Kaş’a gelmeye karar vermişti. Evinin bir odasını kiraya verecek birini arıyorlardı. Kızım Duru’nun odasındaki balkonu kapatmıştık. Bahçe katıydı ve balkondan odaya giriş vardı. Bu arayıştan haberim olunca evin içindeki bağlantıyı kapatarak bu odayı pek tabi kiraya verebileceğimi düşündüm. Sonuçta gelecek kişiyi tanımıyordum ama referansım iyiydi. Ayrıca üç ay boyunca aynı evi paylaşıyor olsak da birbirimizden tamamen bağımsız olacaktık. Telefon görüşmeleri olumlu geçip de şartlarda anlaşılınca, ekstra bir iş olarak evin odasını bunun için hazırlamam gerekti.
Bir oda ve bir balkon dolusu eşya ile helalleşme süreci başladı böylece. Sadece onla da kalmadı evin geri kalanındaki eşyaları da yeniden gözden geçirmem gerekti. Duru’nun bebek arabası, yürüteci, mama sandalyesi ve bebek oyuncakları gibi aslında artık hiç kullanmadığım ama ortada görmediğim için hala tuttuğumun farkında olmadığım bir sürü eşya çıktı karşıma mesela. Elemeye başladıkça da insan bayağı bir gaddarlaşıyor doğrusu. Tüm fazlalıklardan kurtulmak istiyor. Tabi bütün yaptığım işlerin yanında ekstra mesai harcadım buna. Bir haftam gitti diyebilirim. Yalnız iyi ki de harcamışım. İhtiyacımız olmayanları bırakmak adına iyi bir temizlik oldu her şeyden önce ve en güzeli hayatıma bir değerli insan daha katıldı.
Her zaman Yaradanın sevgili bir kulu olduğumu düşünmüşümdür. Yine de nedense hayatın bana getirdikleri karşısında her seferinde şaşırıyorum. Evinin odasını kiraladığı kişi konusunda insan bu kadar mı şanslı olur? Karşılıklı konuştukça, birbirimizi tanıdıkça ikimiz de aynen şöyle düşündük: Sanki evren farklı ihtiyaçları olan bu iki insanı bulmuş, birbirinin ihtiyaçlarını giderebilmesi için özellikle denk getirmişti. Çok şükür bin şükür. Allah utandırmasın ve nazar değmesin valla…
Yalnız; kız kardeşim gibi gördüğüm 26 yıllık arkadaşımla telefonda konuşurken, odamı kiraya verdiğimi duyunca, “Böyle bir işe kalkışacağını bilseydim ben kiralardım,” dedi. Kaş’a gelmek gibi bir niyeti olduğunu fark edince; “Deli misin senden para mı alacağım, sen yeter ki gel,” diye ısrar etmeye başladım ben de bu sefer. Aylardır pandemiden dolayı evde olmaktan iyice sıkıldığından bahsediyordu. Elzeimer başlamış yaşı ilerde olan annesi onunla kaldığı için ekstra korumacı bir dönemden geçmişti. Yorgundu. Ben de tüm süreç boyunca her ne kadar sıkılmaya vakit bulamayacak kadar çalışmış olsam da kendimi çok yalnız hissettiğim günler yaşamıştım. Kızıyla denizin ortasında kalmış, kıyıyı göremediği için hangi yöne gideceğini bilemeyen ama sırf kızının varlığı için tüm enerjisini suda kalmaya harcayan biri gibiydim. “Kaş’a gelir misiniz, gelmez misiniz?” derken nihayet ikna ettim, karı koca işlerini güçlerini ayarladılar ve on günlüğüne bana geldiler.
26 yıllık dostluk! Dile kolay… Neler sığdırmışız o 26 yılın içine. Ne kadar büyük değişimleri kucaklamışız hep beraber. En büyük kavgalarımızda birbirimizin her koşulda arkasında olmuşuz. Karşı tarafın girdiği kavgaya en çok biz karşı çıkmışken üstelik. İkili bu dostluk aslında çok büyük bir bağın sadece bir ayağı. İsmimizin baş harflerinin SENTEZ kelimesini oluşturduğu altı kız arkadaşın T ve E’si. Yani birbirini her zaman bir bütün olarak gören bir arkadaş grubunun güzel bir parçası.
O arkadaş grubu öyle acayip ki, aslında ne yaşam tarzı olarak ne de düşünce yapısı olarak birbirimizle alakamız yok. Zaten sanırım sırf bu yüzden, bir araya geldiğimizde boşuna Sentez kelimesini oluşturmuyoruz diye düşünürüm. Ayrıca kendi yaşam tarzımdan ya da düşünce yapımdan olan pek çok kişiden daha rahat hissederim onlarlayken kendimi. Belki yargılanmayacağımı bilmenin özgürlüğü en büyük neden buna. Duygu ve düşüncelerimizi söyleme konusunda hiç cimrilik yapmadığımız gibi; kararlar ve davranışlar sonrasında ne olursa olsun birbirimizin yanındayız. Bu da bence çok büyük bir zenginlik.
Arkadaşım, eşi ve oğluyla geldiği günden itibaren her ne kadar “biz senin düzenini bozmayalım sen her zamanki gibi işine gücüne devam et,” dediyse de, ben işi gücü her şeyi bıraktım. Kafamdan bile çıkarttım. Tüm günümü onlarla geçirmesem de kendime bir tatil alanı açtım.
Bu boşluğa meğer ne çok ihtiyacım varmış…
Ben boşluğun içinde kendi halimde salınırken, Sentez’in T’si ile geçirdiğim dakikalar; beni ister istemez kendi iç dünyamda eski zamanlara götürdü. Bu sefer onun evindeydik. Evlenip Kaş’a yerleşme kararını yeni almıştım. T bu kararımın sonuna kadar karşısında duruyordu. O her zaman beni pamuklara sarılarak sevilmesi gereken biri olarak görürdü. O yüzden asla kimseyi bana layık göremezdi ama bu sefer karşı olmasındaki sebep incineceğimden korkması filan değildi. Kendi yolumdan başkası için çıktığımı düşünüyordu. Hatta son yıllardaki halimi; “Kaçak Gelin” filminde Julia Roberts’ın oynadığı karaktere benzetmişti. 🙂
Zaten nedir benim Garry Marshall’dan çektiğim bilmem. Hayır yani günün sonunda Richard Gere’e kavuşacaksam Kaçak Gelin’deki Julia Roberts olmaya da razıyım ayrıca… :))))
Şaka bir yana o gün için aslında ağır bir ithamdı. Beni iyi tanıyan birinin böyle düşünmesine çok üzülmüştüm. Ayrıca cevabı konusunda kendime dürüst olmamı istediği başka bir sorusu daha vardı: “Sana yazılar yazdıracak adamla mı evleniyorsun Elif?”
Oysa ki ne yazdığım öyküler, ne de denediğim düz yazılar en başından beri ona hitap etmemişti. Bir kez olsun “çok iyi yazdın,” dediğini bilmem. Öyle şeyler demediği gibi, yazım tarzımın ona uymadığını belirtirdi. Yine de yazdıklarımı eğer birine okutacaksam önce onu seçerdim. Beğenip beğenmemesinden çok, bana farklı bakış açısı sunması hoşuma giderdi. Gerçi bu çok uzun zaman önceydi. Çünkü haklı çıktı. Ben evlenip Kaş’a yerleştikten sonra yıllarca doğru düzgün yazamadım. Yani ona okutacak elimde bir şey olmayınca bu ritüel kendiliğinden ortadan kalktı.
Her gerçek dost gibi yazamadığım zamanlarda bir kez olsun “Ben sana demiştim,” demedi elbette. Evliliğe adım attığım andan itibaren ister sıkıntı, ister mutluluk olsun, koşulsuz bir şekilde her zaman yanımda olduğunu hissettirdi.
İki sene önce eşimden ayrılmaya karar verdiğimde bu kararımı uygulayamamaktan korktuğumu ve eğer vazgeçersem bana engel olmasını söylediğimi hatırlıyorum. “Böyle bir şeye gerek olmayacak. Sen zor karar verirsin ama karar verdin mi seni kimse yolundan döndüremez. Bunu en iyi ben bilirim,” demişti.
Onun varlığının verdiği güvenden mi bilmem, on gün boyunca uyudum durdum. Yorgun olan ruhum, bedenim o kadar güzel dinlendi ki. Bu vesile ile çok sıcak ve kalabalık da olsa; ön yargılarımdan sıyrılıp Kaş’ın güneşinin, denizinin doya doya tadını çıkarttım. İçimdeki güzel duygular bedenime de yansıdı sanıyorum ki, birkaç gündür özelden “fıstık gibi görünüyorsun,” mesajları alıyorum. :)) Dostlarım yazıyor elbette yoksa bana asılacak olanın ne haddine. :))) Durduk yere boyunun ölçüsünü almak isteyen varsa bilemem tabi… :))))
Bu yazı ve içinde paylaştığım duygularım belki tam olarak bir yere varmıyor. Muhtemelen kimseye de hitap etmeyecek. Yine de yazmak bana iyi geliyor. Bir gün beni bir kişi bile okumayacak olsa da bu böyle. O yüzden insanın size en iyi geleni bilen dostları olması çok güzel.
Neyse ben şimdi içimdeki bu duyguları geceye bırakıp, hazır yeniden hatırlamışken “Kaçak Gelin” filmini birazdan tekrar izleyeceğim. Bu arada hiç de o karaktere benzemiyorum bir kere. Bu fikri kabullendiğim için izlediğim sanılmasın. Sadece gerçek aşkı anlatan ve mutlu sonla biten hikayeleri severim. Hepsi bu… 🙂
İyi geceler…
Didem Elif
